Oefenen
Afgelopen lente kwam ik in contact met twee Haarlemse vrouwen die Empathie Cirkels organiseren. Zij laten zich inspireren door Edwin Rutsch, die al tien jaar Empathy Circles in de US organiseert en host. Ook host hij bij allerlei publieke gelegenheden Empathy Tents. Zijn visie is dat we meer empathie nodig hebben in de wereld, om allerlei crises en conflicten op te lossen en voorkomen. Dit idee en deze aanpak zijn ontstaan ten tijde van de Occupy beweging op Wall Street. Hij wil een cultuur van empathie vestigen door vooral heel veel te oefenen en ervaren. Wat een prachtig plan!
Van Haarlem naar Amstelveen
Inmiddels bezocht ik een aantal bijeenkomsten bij deze Haarlemse heldinnen en hostte ik een Empathie Tent in Utrecht mee. Veel oefenen... en ook veel lezen. Het blijkt dat empathie nog niet zo simpel is... of universeel. Langzaam verzamelde ik moed om in Amstelveen mijn eigen soort Empathie Cirkel te hosten... en een eigen visie op empathie begon te rijpen.
Wat versta ik onder empathie?
Over empathie bestaan veel misverstanden. Het lijkt wel of het persoonlijk is... en dat is het ook! Want bij het ervaren van empathie zoals ik bedoel, blijf je dicht bij je eigen, hoogstpersoonlijke levensenergie. Bij wat er in je omgaat. Bij alles wat er in je leeft. Gedachten, gevoelens, lichaamssensaties. En tegelijk maak je ruimte voor de ander om hetzelfde te doen. Niet altijd makkelijk of prettig... wel altijd waar en helend. En bij wat ik bedoel met empathie, daar zit dus altijd iets "van mij" bij.
Wat er voor mij niet bij hoort (in een ideale situatie...): het opgaan in de ander, het overnemen hoe de ander zich voelt. Als dit gebeurt, verlies je jezelf. "Vervloeien" heet het ook wel (gelezen in Handboek Energetische Bescherming, Martinot en Delnooz). Soms noemen mensen deze ervaring sympathie. Je laat jouw levensenergie samengaan met die van een ander. Of je geeft het zelfs weg. Dat kan heel "lekker" voelen in het moment. Je ervaart saamhorigheid, je hoort bij elkaar, je bent niet alleen. Maar - achteraf voel je je leeg en juist nog meer alleen.
Wat empathie voor mij ook *niet* is: het maken van een (nieuw) verhaal, een analyse of het verzinnen van een oplossing. Ook niet: iets plannen of iemand adviseren. Ja, zoiets kan in of na een empathisch contact gebeuren. Maar... dat staat buiten de empathische verbinding. En een advies, oplossing, analyse of verhaal, dat uit je hoofd komt, of uit dat van een ander - dat komt van buiten. De empathische verbinding bestaat van binnen. Het is een gewaarworden en verbinden van alles wat er in je omgaat, de energie in jezelf, waarbij je misschien juist wel heel fragmentarische ervaringen hebt. Als je die energie volgt kun je van hot naar her schieten, je voelt dit in je lijf, deze emotie komt op, die gedachte... logica, volgorde, de juiste woorden of zelfs maar een kloppende zin - dat is allemaal niet van belang. Het volgen van de energie, het erbij blijven, dat is waar het om gaat.
Empathie is een intentie, een energetische daad, waarbij je
- je verbindt met je eigen levensenergie
- je richt je op het bemerken, respecteren en waarderen van die energie bij andere aanwezigen. Hoe is ze, beweegt ze? “Wat leeft er in de ander?,” zoals Marshall Rosenberg het verwoordt.
- je ruime, warme en koesterende aandacht geeft en ontvangt tegelijk
- het openen, completeren en volledig waarnemen van jezelf en de ander in volledig bewustzijn
Herkenbaar? Voor mij ook. Meer in dit artikel van Rogier Teerenstra.
Waarom?
De "wereldvrede" visie van een cultuur van empathie inspireert mij. Maar minstens zo belangrijk is mijn persoonlijke drijfveer om hiermee aan de slag te gaan. En dat zit zo: In mijn leven heb ik altijd ervaren dat er delen zijn - gevoelens, behoeften - die er niet mogen zijn. Niet genoemd mogen worden. Terwijl ze wel wezenlijk zijn. Mijn (kinder)leven heeft mij geleerd dat mijn innerlijke ervaringen er niet toe doen voor de buitenwereld, en dat er in gezelschap geen plaats voor is. Zo voelt het leven voor mij nog steeds vaak alsof het voorbij gaat aan iets wezenlijks. Alsof er een scheve, schuine, eenzijdige race gaande is waarbij steeds meer onderdelen van het vehikel en de omgeving verloren gaan. Wat mist er? Wat is er nog meer? Waar gaat het om? Deze vragen hebben mij altijd bezig gehouden. De tijd van antwoorden zoeken in wat anderen schrijven of zeggen heb ik gehad. Want inmiddels weet ik, dat ik het zelf doe: het voorbij gaan aan iets wezenlijks. Namelijk, aan wat er in mij leeft. En nu weet ik, dat ik dat niet hoef te doen. Ik noem het "Resonantie Ruim" en het is een poging, een actief onderzoek om de antwoorden in mezelf te ervaren.
Doe je mee?
... we maken een kringetje van jongens en van meisjes... tralala!
Ik host een Resonantie Ruim, elke maandag en donderdag van 09.00 - 10.30 in Amstelveen.Meer info en aanmelden via het Facebook event.
Update 18 juli 2022
De Resonantie Ruim dagen zijn een stille dood gestorven. Ik ben nog steeds overtuigd dat het helpt om samen een tijd en ruimte te scheppen voor wat er in elk leeft. De Quakers doen dat ook, mediteren samen, maar ook, als iemand voelt dat er een inzicht of gedachte gehoord wil worden, staat die zomaar op om het te delen. Je kunt aan die bijeenkomsten deelnemen, zie hun website. Dat heet stille bijeenkomst of wijdingsbijeenkomst. Er zijn groepen verspreid door het land, en oo kunt online. Het spreekt me aan, ik ben van zins een keer deel te nemen.
Ik host een Resonantie Ruim, elke maandag en donderdag van 09.00 - 10.30 in Amstelveen.
Update 18 juli 2022
De Resonantie Ruim dagen zijn een stille dood gestorven. Ik ben nog steeds overtuigd dat het helpt om samen een tijd en ruimte te scheppen voor wat er in elk leeft. De Quakers doen dat ook, mediteren samen, maar ook, als iemand voelt dat er een inzicht of gedachte gehoord wil worden, staat die zomaar op om het te delen. Je kunt aan die bijeenkomsten deelnemen, zie hun website. Dat heet stille bijeenkomst of wijdingsbijeenkomst. Er zijn groepen verspreid door het land, en oo kunt online. Het spreekt me aan, ik ben van zins een keer deel te nemen.
